Jeśli ktoś po przejściu na emeryturę zachłyśnie się bezczynnością, oglądaniem tureckich seriali lub świata przez okno, wsparłszy łokcie na parapecie, to niechybnie szybko wpadnie w objęcia starości. Niechcianej i nielubianej. Mnie o emeryturze przypomina jedynie przelew z ZUS-u (chciany i lubiany...). Nie mam czasu na nudę, jest tyle fajnych rzeczy wokół! Poranna kawa z krzyżówką, sudoku, ulubioną „Jolką”, albo dobrą książką, od której trudno się oderwać. Koniec przyjemności. Trzeba przejrzeć przesłane wnioski o Odznaki Honorowe, wszak już niemal sześć lat pełnię funkcję Przewodniczącej Kapituły i dodatkowo sekretarza Zarządu Głównego. Pracy niemało. Po południu, przy kolejnej kawce, planuję z wnuczkami podróże. Najpierw te bliższe - Kraków, Pszczyna, Wrocław, Warszawa. To w weekendy. Potem dalej - Praga, Węgry, Chorwacja, Egipt, Włochy (ukochana Wenecja) - byle razem i oby na pewno. Dotąd się udało. A potem zatrzymać, utrwalić przeżycia we wspomnieniach przeplecionych zdjęciami. Tymi na papierze... Tak też decyduję się na wydruk pierwszej książki „Wiersze piórem i piórkiem pisane”, w której zebrałam humorystycznie ujęte chwile przeżyte z Chórem Katedralnym, wspomnienia z licznych wyjazdów, koncertów i imprez. Kolejnym odważnym krokiem jest udział w Międzynarodowym Konkursie Literackim na temat stanu wojennego, konkursie ogłoszonym przez Instytut Pamięci Narodowej, gdzie moja praca (później książka) „W sercu huty Baildon” zdobyła III miejsce. Satysfakcja z tejże nagrody zmobilizowała mnie do napisania trzeciej książki - „Zjazd po poręczy”, opisującej zmianę pokoleń, wspomnienia o życiu lokatorów kamienicy, w której mieszkam od dziecka, a z której wszyscy już odeszli... Książki, krzyżówki, podróże, spotkania z przyjaciółmi, udział w pracach Związku - wszystko od zawsze przeplata muzyka, która wzrusza, cieszy, buduje przyjaźnie, czyni nas wrażliwymi, dostarcza niezwykłych emocji. „Och, życie! Kocham Cię nad życie!!!”
